برتر رایانه بهشهر

 درباره سایت های همسریابی پشت پرده!!!

 خیلی از آن روزها دور نشده ایم، روز هایی که همه بحث از آشنایی های خیابانی، دوستی های پنهانی و ازدواج های غیرمعمول می کردند و خانواده ها هشدار می دادند که این ازدواج ها آخر و عاقبت ندارند.
 
این رویه اما حالا در بخشی از جامعه معمول شده است، این که دختر و پسر مدتی ارتباط مخفیانه داشته باشند و سپس ازدواج کنند که بسیاری از این رابطه ها به ماجرا های غمناکی منجر می شود و در صورت ازدواج (در مواردی اندک)، چنین پیوند هایی با تراژدی هایی پایان می گیرد.

قدیم ها خانواده های جوانان هم معمولاً به دلاک های حمام های زنانه و خاله خانباجی ها متوسل می شدند تا آنان واسطه آشنایی و خواستگاری از دختران شوند که زنان پیام آور و پیام​بر، سبب ساز ازدواج بسیاری از پدربزرگها و مادربزرگها شده اند، اما امروزه حکایت آشنایی های اینترنتی حکایت غریبی است که بیشتر در همان دنیای مجازی (اغلب همراه با تراژدی هایی) باقی می مانند و شماری هم به دنیای واقعی می رسند و برخی نیز به ازدواج منجر می شوند که اغلب این گونه ازدواجها هم چندان عمیق نیست.

سایت های همسریابی پدیده های نوظهوری هستند که چند سالی است فضای مجازی را پر کرده اند و بر اساس آماری، تعداد چنین سایت هایی (چه برای ازدواج دائم و چه موقت) بسیار است که تاکنون به 86 سایت می رسد.

ضمناً لازم هم نیست زیاد کنجکاو باشید و بدانید آنها چه کارکردی دارند. این سایتها یک کپی ضعیف و البته بیشترشان سودجودیانه از یاهومسنجر و گوگل تاک هستند که تنها با چند حدیث و روایت خواسته اند به خود مشروعیت قانونی و مذهبی ببخشند وگرنه بیشترشان همان آش و همان کاسه ای است که قبلاً در یاهو و گوگل به شکل شکیل تر و شیک تر عرضه می شدند!
وقایع نگاری روابط دختر و پسر

در روستاها زمانی بود که دختر و پسر همدیگر را لب چشمه می دیدند و با هم آشنا می شدند، لب چشمه هم قرار خواستگاری را می گذاشتند و پدرها و مادرها از ماجرا باخبر می شدند. و به همین دلیل هم نه​ تنها مشکلی در ازدواج پیش نمی آمد بلکه زندگی مستحکمی هم پایه ریزی می شد.

گذر زمان این روشهای سنتی را برچید و این روابط در طول مسیر به صحبت های تلفنی یواشکی رسید و با پیشرفت تکنولوژی پای اینترنت و یاهومسنجر به میان آمد. رایانه های درب و داغان و سرعت اینترنت پائین هم باعث نمی شد برخی جوانها 24 ساعته پای مسنجر ننشینند و چت نکنند. همزمان با ورود شبکه های اجتماعی و قرار دادن عکس و مشخصات، راههای جدیدتری هم پیدا شد و آشنایی ها رنگ و بوی دیگری گرفت!

آن زمان که در روستاها آشنایی ها بر لب چشمه اتفاق می افتاد یا خاله خانباجی ها در شهرها پیوندها را جوش می دادند همه چیز صادقانه بود، دختر و پسر کاملاً همدیگر را می شناختند و خانواده هایشان از شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی یکدیگر به خوبی آگاه می شدند ولی رفته رفته با تغییر شرایط آشنایی، طرفین غریبه تر و البته گاهی هم با دروغ و دغل به ارتباط ادامه می دادند!

مثلاً در همین چت، شما از هر کسی در تهران می پرسیدید از کجای تهران هستی؟ فوراً می نوشت از نیاوران، جردن، فرمانیه و اگر تخفیف می داد از سعادت آباد کانکت شده است. انگار همه مردم تهران در این چند منطقه جمع شده اند! امکان قرار دادن عکس هم که فراهم شد، همه راهی آتلیه ها شدند تا عکسهای شیک و فتوشاپ شده در صفحه خود قرار دهند! در واقع در فضای مجازی هیچ کس خودش نبود، آن چیزی بود که در رویاهایش دوست داشت یا به چهره ای پرداخت شده در می آمد.
سایت های همسریابی یا همان شبکه های اجتماعی!

در میان این همه مسنجر و تاک و بوک، ناگهان سایتهایی پای به عرصه فضای مجازی گذاشتند که از درون همین کشور و بدون فیلتر شدن، امکان آشنایی دختر و پسر را فراهم می آورند. چه برای عقد دائم و چه برای صیغه ای کوتاه یا بلندمدت. زنان و دختران این سایتها هر روز هم بیشتر از دیروز می شوند و با تبلیغات متعدد سعی دارند دختران و پسران جوان و زنان و مردان پا به سن گذاشته را به سمت خود بکشانند، کارکرد بیشتر این سایتها مشابه کارکرد همان چت رومها و شبکه های اجتماعی است با این تفاوت که از شعارهای فریبنده ای همچون بحث ازدواج آسان هم استفاده می کنند.

جوانان با پر کردن اطلاعاتی که در اکثر موارد هم غیرواقعی است وارد این سایتها می شوند، برای جنس مخالف پیغام می فرستند و به این سادگی زمینه آشنایی طرفین فراهم می شود، در خوشبینانه ترین حالت این آشنایی به ازدواج می رسد، ازدواجی که در اکثر موارد نتیجه آن چندان خوشایند نیست.

معصومه فلاح پور، کارشناس جامعه شناسی می گوید: یکی از پارامتر های ازدواج موفق، تطابق فرهنگی طرفین است، به هر حال هر خانواده برای خود فرهنگ و روشی دارد و در زمان ازدواج، جوانانی به خوشبختی می رسند که خانواده هایشان به لحاظ فرهنگی حداقل نزدیک به هم باشند.

این اتفاق در شبکه های اجتماعی هرگز رخ نمی دهد. بیشتر طرفین اولاً با صداقت در بحث وارد نمی شوند، ثانیاً خانواده های یکدیگر را نمی شناسند، به لحاظ فرهنگی همسان نیستند، شاید اگر ازدواجی هم رخ دهد چون با واقعیات در تضاد است وصلت میمون و مبارکی پیش نمی آید، طرفین امروز سر آبگوشت و دیزی به تفاهم نمی رسند و فردا سر ماکارونی و اسپاگتی به مشکل می خورند. بندرت چنین ازدواجهایی به نتیجه ای درست منجر می شوند کما این که در بحث ازدواجهای خیابانی هم چنین مسائلی بود و البته درصد موفقیت آنها به مراتب بیشتر از چنین ازدواجهایی ارزیابی می شد چراکه لااقل در چنین آشنایی هایی دروغ و «خود دیگر پنداری» کمتر محل تعریف داشت.
فاجعه هایی در پس آشنایی های مجازی

به همین سادگی از سایتهای همسریابی و چت رومها نگذرید، دروغهایی که دختران و پسران را برای برخی روابط وسوسه می کرد فاجعه هایی در پی داشت که از کنار آنها نمی توان به سادگی گذشت. تجاوز به عنف، فریب، قتل، سرقت و کلاهبرداری های متعدد حاصل ساده اندیشی در مراجعه به برخی از سایتهای همسریابی است. همین چند وقت پیش فردی پس از آشنایی با زنان در سایتهای همسریابی، اعتماد آنها را به خود جلب می کرد و از آنها پولهای کلان می گرفت. یکی از زنان مالباخته در این خصوص گفت: چندی قبل از طریق سایت همسریابی با مردی آشنا شدم، پس از چند ملاقات حضوری، او اعتماد مرا به خودش جلب کرد و با وعده ازدواج و حرفهای شیرین سر من کلاه گذاشت. این مرد به بهانه سرمایه گذاری مبلغ 24 میلیون از من گرفت و ناپدید شد.» نکته جالب این که همین مرد کلاهبردار، پس از دستگیری به کلاهبرداری از دو زن دیگر هم اعتراف کرد و راهی زندان شد.
این نقطه یک نمونه از هزاران جرمی بود که افراد سودجو از طریق سایتهای همسریابی مرتکب شده اند. اخیراً پلیس، زن تبهکاری را دستگیر کرده که به عنوان یک دختر جوان از خانواده ای ثروتمند با جوانانی خام و ساده دل آشنا می شد و آنان را ترغیب می کرد بدون لباس عکس بگیرند و سپس تهدیدشان می کرد که اگر باج ندهند تصویرشان را پخش خواهد کرد.
سایت هایی که مجوز ندارند

تقریباً همه این سایتهای همسریابی در صفحه اول خود مدعی داشتن مجوز از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هستند، در حالی که چنین ادعایی کذب محض است.

محمدصادق افراسیابی، معاون مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه های دیجیتال وزارت ارشاد در این خصوص می گوید: هیچ سایت مربوط به ازدواج تاکنون مجوزی از این مرکز دریافت نکرده و صدور مجوز رسانه ها در حوزه ازدواج و همسریابی منوط به ارائه معرفی نامه از سوی وزارت ورزش و جوانان است که از این طریق نیز تاکنون درخواستی برای ما ارسال نشده است.

اکثر این سایتها در درگاه خود نوشته اند: «این سایت در سایت ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است.» اساساً آیا ثبت در سایت ساماندهی مجوزی برای فعالیتهای این چنینی می شود؟ یکی از مسئولان سایت ساماندهی با رد این مطلب می گوید: «ثبت هر سایتی به منزله تأیید کامل همه فعالیتهای آن سایت نیست، ضمن این که برای کار های این چنینی صرفاً ثبت سایت ملاک نیست و باید مجوز وزارت ورزش و جوانان اخذ شود.»
استفاده از عکس یک مجرم برای جلب نظر خانم ها!

خبرنگار شوک برای این که از ناامن بودن چنین سایتهایی اطمینان حاصل کند، در چند سایت اینچنینی عضو شد. او به جای عکس خود، از عکس یک مجرم که چندین سال پیش به جرم قتل اعدام شد استفاده کرد. نتیجه ای که این همکار گرفت جالب است. او می گوید: «با درج اطلاعات دروغ و با استفاده از عکس یک مجرم وارد سایت شدم و جالب این که در عرض چند روز بیش از 10 خانم پیغام دادند و ابراز تمایل کردند با من آشنا شوند.»

نکته ای که این خبرنگار نفوذی شوک می خواست به آن دست پیدا کند میزان ناامن بودن این سایتها بود. در حالی که در سایتهای همسریابی تأکید شده «پلیس سایت» نظارت دقیقی بر مطالب و اشخاص ورودی دارد، ولی عملاً هیچ نظارتی نیست و لفظ پلیس هم صرفاً برای فریب است تا کاربر گمان کند «نیروی انتظامی» این سایتها را کنترل می کند. در واقع پایگاههای همسریابی عملاً از نامهای سازمانها و نهادهای دولتی و ملی سوءاستفاده می کنند و هیچ واکنشی نیز به این نوع سوءاستفاده نشان داده نمی شود.
پول بدهید آشنایتان کنیم!

مشکل این سایتها فقط ناامن بودن آنها نیست بلکه محلی برای سوءاستفاده های مالی نیز ایجاد شده تا صاحبان سایتها بتوانند به مقاصد اقتصادی خود نیز برسند. این سایتها بعد از آشنایی اولیه، برای ادامه روابط درخواست پول می کنند و اعضا باید با واریز پول به حساب بانکی صاحب سایت مجوز ادامه ارتباط و گفت وگو را فراهم آورند. در واقع شما تنها می توانید علاقه مندی به رابطه را رایگان ارسال کنید و مابقی مسائل تنها با پرداخت پول ممکن خواهد شد.
سوءاستفاده از احادیث

بیشتر سایتهای همسریابی برای رسیدن به مقاصد خود به سوءاستفاده از احادیث و روایات نیز می پردازند. در واقع آنها با اتکا به اعتقادات مردم نه تنها آغازگر روابط غیرشرعی و بزهکارانه می شوند بلکه به زعم خود نوعی امنیت در ادامه مسیر را نیز ایجاد می کنند. در نظر آنها استفاده از احادیث مانع از برخورد مراجع ذیصلاح می شود!
لیست های ازدواج قلابی

برخی از این سایتها، لیستهای ازدواج قلابی ایجاد کرده اند تا کاربر با استناد به آنها، سایت مورد نظر را موفق بداند. این در حالیست که حاضران در این لیست صرفاً اسم هستند و هیچ منبع تاکیدکننده ای وجود ندارد که مثلاً آیا رضا با ساغر در مازندران(کجای مازندران؟) با هم ازدواج کرده اند یا نه و اصلاً وجود خارجی دارند یا نه؟
بحران ازدواج نداریم

پشت همه این سوءاستفاده ها دلایلی همچون بحران ازدواج وجود دارد، بحرانی که هرگز تعریف دقیقی از آن صورت نگرفته است. رضا غیاثی، کارشناس جامعه شناسی در خصوص چنین بحرانی می گوید: «شما می توانید چنین تعریف کنید که چون جوانها دیر ازدواج می کنند بحران وجود دارد در حالی که چنین نیست، پارامترها و معیارهای ازدواج عوض شده است. زمانی پسران در 18 سالگی و دختران در 13 سالگی ازدواج می کردند، ولی حالا پسران دوست دارند بالای 30 سال و دختران بالای 23 سال ازدواج کنند. یعنی معیارها عوض شده، پس نمی توان به این وضع لقب بحران داد.»

به گزارش ایران وی افزود: حتی در صورت وجود چنین بحرانی راه حل وجود سایتهای همسریابی نیست بلکه فرهنگ سازی است و آنقدر که بحث فرهنگی در بالا رفتن سن ازدواج نقش دارد مسائل اقتصادی صاحب نقش نیستند. پس با راه اندازی سایتهایی که نتیجه آنها در اکثر موارد وقوع اقدام های مجرمانه است نمی توان مسیر ازدواج را هموار کرد.

وی با اشاره به برخی کشورها که در آنها بحران ازدواج وجود دارد، گفت: در همین کشورها راههای مطمئن تری در نظر گرفته شده است. ساخت برنامه های تلویزیونی برای ازدواج، کلاسهای مشاوره خصوصی و عمومی، آموزش مسائل مرتبط با زندگی و... باعث شده میزان ازدواج در چنین کشورهایی بالاتر رود. در واقع ترغیب جوانان به ازدواج سیر معقولی را می خواهد و هر مسیری به این امر مقدس منتج نخواهد شد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: