بسم الله الرحمن الرحیم

آن روزها که تازه تمرین خطاطی را شروع کرده بودم، حدود سال های شصت و سه _ شصت و پنج، به هنگام نوشتن، در تنهایی _ در فضایی که بوی تلخ مرکب ایرانی در آن می پیچید و صدای سنتی قلم نی، تسکین دهنده ی خاطرم میشد که گرد ملالی چون غبار بسیار نرم بر کل آن نشسته بود _ غالبا" به یاد همسرم می افتادم _ که او نیز همچون من و شاید نه همچون من اما به شکلی، گهگاه و بیش از گهگاه، دلگرفتگی، قلبش را خاکستری رنگ می کرد _ و می کوشیدم که با جستجو به امید رسیدن به ریشه های گیاه بالنده و سرسخت اندوه، و دانستن این که این روینده بی پروا از چه چیزها تغذیه می کند، و شناختن شرایط رشد و دوامش آن را نه آن که نابود کنم بلکه زیر سلطه و در اختیار بگیرم.

پس، یکی از خوبترین راه های رسیدن به این مقصود را در این دیدم که متن تمرین های خطاطی ام را تا آنجا که مقدور باشد اختصاص بدهم به نامه کوتاهی برای همسرم، و در این نامه ها بپردازم، تا حد ممکن، به تک تک مسائلی که متحمل بود ما را، قلب هایمان را، آزرده کند؛ و دست رد بر سینه زورآوری های ناحقی بزنم که نمی بایست بر زندگی خوب ما تسلطی مستبدانه بیابد و دائما" بیازاردمان.

رفته رفته عادتم شد که تمرین نستعلیق را از روی مشق استادم بنویسم و شکسته را، به میل خودم، خطاب به همسرم در باب خرده و کلا مسائی که زندگی مان داشت و گمان می کنم که هر زندگی سالمی، در شرایطی، می تواند داشته باشد.

و این شد که تدریجا" تعداد این نامه ها که نگاهی هم داشتند به جریان های عادی زندگی، رو به فزونی نهاد، تا آن جا که فکر کردم این مجموعه، شاید فقط نامه های من به همسرم نباشد، بلکه سخنان بسیاری از همسران به همسرانشان باشد، و به همین دلیل به فکر بازنویسی و چاپ و انتشار آن ها افتادم.

در سال شصت و شش، عمده توانم را برای تنظیم و ترتیب این نامه ها به کار گرفتم؛ و اینک این هدیه ی راستین ماست _ من و همسرم _ به همه ی کسانی که این نامه ها می تواند از زبان ایشان نیز بوده باشد _ لااقل، گهگاه، اگر نه همیشه، و مشکل گشای ایشان به همین گونه.

و شاید، رد لحظه هایی به ضرورت، غم را عقب بنشاند، آنقدر که امکان به آسودگی نفس کشیدن پدید آید.

یادداشت: همسرم می گوید: بنویس که رسم نامه نوشتن و از طریق نامه حدیث دل گفتن و به مسائل و مشکلات جاری پرداختن را تو آغاز جوانی داشتی، تا گمان نرود که تنها بوی تلخ مرکب سنتی قلم به نوشتن وادارت کرده است.

و نوشتم:

نامه ی اول:

ای عزیز!

راست می گویم.

من هرگز یک قدم جلوتر از آن جا که هستم را ندیده ام.

قلمم را دیده ام چنان که گویی بخشی از دست راست من است؛ و کاغذ را.

من هرگز یک قدم جلوتر از آن جا که هستم را ندیده ام.

من اینجا (من) را دیده ام _ که اسیر زندان بزرگ نوشتن بوده است، همیشه ی خدا، که زندان را پذیرفته، باور کرده، اصل بودن پنداشته، به آن معتاد شده، و به تنها پنجره اش که بسیار بالاست دل خوش کرده ...

و آن پنجره، تویی ای عزیز!

آن پنجره، آن در، آن میله ها، و جمیع صداهایی که از دور دست ها می آیند تا لحظه ای، پروانه وش، بر بوته ذهن من بنشیند، تویی ...

این، می دانم مدح مطلوبی نیست.

اما عین حقیقت است که تو مهربان ترین زندانبان تاریخی.

و آن قدر که تو گرفتار زندانی خویشتنی

این زندانی، اسیر تو نیست _

که ای کاش بود

در خدمت تو، مرید تو، بنده ی تو ...

و این همه در بند نوشتن نبود

اما چه می توان کرد؟

تو تیمار دار مردی هستی که هرگز نتوانست از خویشتن بیرون بیاید

و این، برای خوبترین و صبورترین زن جهان نیز آسان نیست.

می دانم.

اینک این نامه ها

شاید باعث شود که در هوای تو قدمی بزنم

در حضور تو زانو بزنم

سر در برابرت فرود آورم

و بگویم: هر چه هستی همانی که می بایست باشی، و بیش از آنی، و بسیار بیش از آن. به لیاقت تقسیم نکردند؛ والا سهم من، در این میان، با این قلم، و محو نوشتن بودن، سهم بسیار ناچیزی بود: شاید بهترین قلم دنیا، اما نه بهترین همسر ...

دوستان عزیز در صورت درخواست شما چهل تا نامه را در چهل بخش براتون قرار می دهیم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: